Στη φετινή ΔΕΘ δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, φοιτητές, μετανάστες πλημμύρισαν περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά τους δρόμους της Θεσσαλονίκης διαδηλώνοντας ενάντια στην κυβέρνηση, την Ε.Ε., την εργοδοσία.
Στη φετινή κινητοποίηση αντιπροσωπεύτηκε ολόκληρη η κοινωνία που είναι σε γενικευμένο αναβρασμό. Ιδιαίτερο τόνο έδωσε το μαζικό μπλοκ των πανεπιστημιακών καταλήψεων, τα μεσαία στρώματα που καταστρέφονται (ταξιτζήδες) ακόμα και φίλαθλοι που εξέφρασαν μέσω των ομάδων τους την πολιτική τους αγανάκτηση.
Μετά και από τους πολιτικούς αυτούς ελιγμούς ο πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας και πάλι το ρόλο υπερασπιστή του ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου προχώρησε με την ανακοίνωση νέων μέτρων λιτότητας. Μετά την παραλίγο πτώση της κυβέρνησης τον Ιούνη, εν τω μέσω γενικών απεργιών και πλατειών, η πολιτική αστάθεια γενικεύεται, καθώς ο τρόμος για μια κοινωνική εξέγερση, οδήγησε την κυβέρνηση στην αναζήτηση μιας πολιτικής λύσης στο Eurogroup για ό,τι ψηφίστηκε με το μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο, φέρνοντας τον Μπένι της Θεσ/νίκης να «συγκρουστεί» με τους τεχνοκράτες της τρόικας. Οι πολιτικοί λεονταρισμοί κράτησαν λίγες ώρες, μέχρι οι τροϊκανοί να επιστρέψουν στις Βρυξέλες και να τηλεφωνήσουν σε Παπανδρέου και Βενιζέλο εκβιάζοντας την 6η δόση του δανείου και την έξοδο της χώρας από το ευρώ, φέρνοντας διάφορες πρωτοβουλίες για έξοδο από το ευρώ σε απόλυτη ευθυγράμμιση με το γερμανικό κεφάλαιο.
Η άτακτη πολιτική υποχώρηση ανάγκασε τον Πρωθυπουργό να ανακοινώσει τα νέα μέτρα λιτότητας, φορομπιξίας, απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και ανεργίας, δηλ. μια άμεση εφαρμογή όσων μέτρων έχουν αποφασιστεί από το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αποσταθεροποίησης της ζωής εκατομμυρίων. Η βία και η αστυνομοκρατία δεν δείχνει μόνο την προετοιμασία του κράτους για την αντιμετώπιση εκρηκτικών καταστάσεων αλλά και την πλήρη αποδυνάμωση όλων των μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου (αστικός κοινοβουλευτισμός, συνδικαλιστική γραφειοκρατία κλπ).
Δεν ήταν, όμως, μόνο η κυβέρνηση που έδινε εξετάσεις και δήλωνε της προθέσεις της, αλλά και οι οργανωμένες-πολιτικές συνιστώσες του εργατικού κινήματος και της αριστεράς που με τη στάση τους στη διαδήλωση έδωσαν ξεκάθαρα δείγματα γραφής.
Οι επαγγελματίες γραφειοκράτες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που στο άμεσο μέλλον δεν θα μπορούν να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις με την προώθηση των «ενώσεων προσώπων», ζητιανεύοντας για αυξήσεις στους μισθούς, λιγότερη ανεργία και υψηλότερους ρυθμούς εθνικής ανάπτυξης προχώρησαν με τη γνωστή φιέστα στο Αγ.Βενιζέλου, διαλύοντας την πορεία τους και μαζεύοντας τα πανό τους έφυγαν κακήν-κακώς.
Το ΠΑΜΕ σε ένα ξεκάθαρο δρόμο εκλογολαγνείας ανέδειξε ως κεντρικό ζήτημα της περιόδου τη δική του συμμαχία (ΠΑΜΕ-ΠΑΣΕΒΕ-ΠΑΣΥ-ΜΑΣ-ΟΓΕ) ενάντια σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΕΕ και με μια «αριστερή» ορολογία για «διαγραφή του χρέους» και μια θολή «λαϊκή εξουσία» στο απώτερο μέλλον, παραπέμπει στον εθνικό σοσιαλισμό, στο σοσιαλισμό σε μια και μόνη χώρα.
Οι δυνάμεις της Καμάρας (εξωκοινοβουλευτική αριστερά - πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματίων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) που παραδοσιακά επικαλούνταν την ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος, τα μαχητικά και ανατρεπτικά του χαρακτηριστικά και την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κομματικό συνδικαλισμό, στη φετινή ΔΕΘ ολοκλήρωσαν την μετά το Δεκέμβρη εποχή σε πλήρη εναγκαλισμό στη λογική της πλατιάς δημοκρατικής ενότητας με το επίσημο υποταγμένο εργατικό κίνημα της διαμαρτυρίας και της συνδιαλλαγής, οδηγώντας σε ένα παναριστερό εκλογικό μέτωπο, συναντώντας εκεί τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αργότερα τα «κινήματα» μέσω Λευκού Πύργου, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρος τους προς τα δεξιά. Έτσι για πρώτη φορά το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδήλωσης της ΚΑΜΑΡΑΣ πήγε στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ κλείνοντας για αυτούς τον κύκλο των “προσπάθειών” για ένα Νέο Εργατικό Κίνημα.
Ολόκληρος ο χώρος των αναρχικών/αντεξουσιαστών, «εξαφανίστηκε», συγχωνεύτηκε με τις μάζες για να τις «ενεργοποιήσει», αποδεικνύοντας ότι σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές αδυνατεί να δώσει πολιτική κατεύθυνση και προοπτική και να διατηρήσει μια ανεξάρτητη ταξική γραμμή μέσα στο εργατικό κίνημα.
Έτσι, φάνηκε για μία ακόμα φορά πως παρά τις διαθέσεις του κόσμου, την κρισιμότητα της περιόδου και τις δυνατότητες της εποχής, μόνο μια μικρή πρωτοπορία αναλαμβάνει την ευθύνη τα σηκώσει το γάντι της ταξικής αναμέτρησης, να εκφράσουν ξεκάθαρα τις ιστορικές ανάγκες του κόσμου της δουλειάς και να πάρουν οριστικό διαζύγιο από την αριστερά και το κίνημα της διαμαρτυρίας, της εκτόνωσης, της “πολιτικής πίεσης”.
Το υπαρκτό και διακριτό ρεύμα με ελπίδα, που αντιλαμβάνεται του τι είναι αναγκαίο να γίνει στη βάση των ιστορικών εξελίξεων και της αποσύνθεσης του καπιταλισμού, της κρίσης της αστικής εξουσίας, παλεύει για την επαναστατική προοπτική και νικηφόρα αναμέτρηση του εργατικού κινήματος, παρά την ασφυκτική πίεση, δεν ταλαντεύτηκε, παρέμεινε αδιάλλακτο και πραγματοποίησε ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία, με αναφορά στο πολιτικό αγώνα, την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς και την πρωτοκαθεδρία των εργατικών σωματείων, συμβουλίων, επιτροπών αγώνα, την γενική απεργία διαρκείας, το αντικυβερνητικό αντι-ΕΕ στίγμα, την πάλη για τη δημιουργία Ανεξάρτητων Εργατικών Κέντρων αγώνα παντού, την πανελλαδική συγκρότηση και ενοποίηση τους, ως μέσων για την συνολική ανατροπή της αστικής πολιτικής και εξουσίας και με στόχο την απελευθερωτική εξουσία των ίδιων των εργαζομένων.
Αυτό το δυναμικό την Κυριακή 11/9 συναντήθηκε στην ΕΔΟΘ πραγματοποιώντας σύσκεψη-συνέλευση της “Πρωτοβουλίας για ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα των εργατών”. Συζητήθηκαν τα χαρακτηριστικά της περιόδου, οι τάσεις χειραφέτησης που αναπτύσσονται στους χώρους δουλειάς, η ανεπάρκεια τόσο του επίσημου εργατικού συνδικαλισμού, όσο και της καθεστωτικής ή μη αριστεράς, η υλική ανάγκη και η υπαρκτή δυνατότητα να γίνουν βήματα στην κατεύθυνση μιας νέας ταξικής οργάνωσης του εργατικού κινήματος μέσα από τα Ανεξάρτητα Κέντρα Αγώνα των Εργαζομένων, για να οργανωθεί με συνέπεια ο ταξικός πόλεμος, με πλήρη διάταξη δυνάμεων της εργασίας, αποφασιστικότητα, τόλμη, αδιαλλαξία ενάντια στον συγκεντρωτικό μηχανισμό του αστικού κράτους για τη συντριβή του, τη κατάκτηση της εξουσίας από τους εργαζόμενους, μια εξουσία-αντεξουσία στηριγμένη στα σωματεία, τα εργατικά συμβούλια και ό,τι είναι αναγκαίο για τη συντριβή της αντίστασης του κεφαλαίου και της απαλλοτρίωσης των εκμεταλλευτών.
Αποφασίστηκαν βήματα τοπικών συσκέψεων στην κατεύθυνση μιας πανελλαδικής συνέλευσης της πρωτοβουλίας για ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα μέχρι το τέλος της χρονιάς καθώς και πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της μαζικής και οργανωμένης απόρριψης όλων των κεφαλικών φόρων απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο και διεθνείς τοκογλύφους.
Με απέραντη αισιοδοξία για τη φύση της εποχής, τη δυνατότητα ανατροπής των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών σε όφελος των δυνάμεων της εργασίας στη περίοδο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και αποσύνθεσης, όπου οι κίνδυνοι αλλά και οι επαναστατικές ευκαιρίες είναι παρούσες, καλούμε όλους τους αγωνιστές, συλλογικότητες και σωματεία να συμμετέχουν στην υπόθεση συγκρότησης του ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα πανελλαδικά.
11/9/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου