Κάλεσμα για τη 2η πανελλαδική εργατική συνέλευση στο Βόλο: 14-15 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Α.        Η βασική θέση της ανακοίνωσης της πρώτης πανελλαδικής εργατικής συνέλευσής μας, στις 8 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή πως οι συνθήκες της κρίσης και το μη βιώσιμο του χρέους, καθώς και του ίδιου του καπιταλισμού, έχει στρέψει το αστικό κράτος στην Ελλάδα, σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ταυτόχρονα σε μια ευθεία αμφισβήτηση της παρούσας κυβέρνησης, επιβεβαιώθηκε πλήρως από τα ίδια τα γεγονότα.

Με τη λήξη της 1^ης πανελλαδικής μας συνάντησης, ο Σεπτέμβρης δημιούργησε ένα γιγαντιαίο απεργιακό κύμα με κεντρικό αίτημα την ανατροπή των μνημονίων και των απολύσεων με βασικό όπλο την απεργία διαρκείας. Ο αγώνας αυτός δεν προχώρησε πέρα από ένα δεκαήμερο (16-23/9) και μόνο ο κλάδος των διοικητικών υπαλλήλων δυο πανεπιστημίων συνεχίζει σήμερα να απεργεί για 11^η εβδομάδα.  

Σε αυτό το απεργιακό κύμα, παρουσιάστηκε έντονη η ανάγκη της ενότητας της εργατικής τάξης, να συμπαρασυρθούν κι άλλοι κλάδοι εργαζομένων στον αγώνα και για πρώτη φορά εμφανίστηκε, αλλού πετυχημένα αλλού όχι. Επιπλέον,  μέσα στα συνδικάτα μέσω της δημιουργίας απεργιακών επιτροπών αγώνα έγινε προσπάθεια να ξεπεραστεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να μετατραπεί το απεργιακό κύμα σε ένα πολιτικό τσουνάμι που θα σάρωνε τη κυβέρνηση και τα μέτρα της.

Tην πλήρη αποτυχία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να οργανώσει την απεργία της 6^ης Νοέμβρη, που την υποχρέωσε να μην κάνει καν πορεία στην Αθήνα, τη διαδέχτηκε η εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ παρουσία (στη χώρα) των τροϊκανών που συζητούν τα νέα μέτρα με τη κυβέρνηση. Η σκέψη και η θέληση για συνδικάτα μαχητικά με εργατική δημοκρατία, εντάσσονται κατ’ εμάς στην αποτυχία των υπαρχουσών συνδικαλιστικών μορφών οργάνωσης να εμφυσήσουν στον εργαζόμενο πληθυσμό τη στοιχειώδη πεποίθηση για τη διεκδίκηση αυτού που γράφουν στα καταστατικά τους: ότι μπορούν να υπερασπιστούν τα εργασιακά μας δικαιώματα.

Η ίδια η κατάσταση σπρώχνει τη κυβέρνηση και το κράτος στην ανάπτυξη της πιο ακραίας αντεπαναστατικής στρατηγικής ως τελευταίο όπλο άμυνας: Τις επιστρατεύσεις εργαζομένων, τις ζώνες καταστολής και αυταρχικού παροξυσμού στη Χαλκιδική, διαδέχτηκαν η δολοφονία του αντιφασίστα εργάτη Παύλου Φύσσα, η όξυνση της επίθεσης στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα με τις χιλιάδες απολύσεις που ετοιμάζονται, η δουλειά την Κυριακή για τους εμποροϋπαλλήλους. Είναι τέτοιο το αδιέξοδο για τον καπιταλισμό και το πολιτικό του προσωπικό, που πλέον δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, καμιά αυταπάτη, πως μπορεί αυτό το σύστημα, όποιο πολιτικό διαχειριστή και αν αποκτήσει, να εφαρμόσει μια φιλολαϊκή πολιτική, ή να μοιράσει κάποια ψίχουλα. Από αυτήν την άποψη, σε στρατηγικό επίπεδο, εξαιτίας της πλήρους αδυναμίας σύναψης ενός νέου «κοινωνικού συμβολαίου» η επίθεση της αστικής τάξης δείχνει αδυναμία και πανικό.

Η παράταση της παρούσας καταστροφής κάθε τι ανθρώπινου μέσα στο ανθρώπινο με την απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης από την κοινωνική εργασία, εξαρτάται αποκλειστικά  από την κατεύθυνση και τους στόχους του ίδιου του εργατικού κινήματος και των αγωνιστικών κοινωνικών κινημάτων.

Β.        Στην πρώτη μας ανακοίνωση, διατυπώναμε το ερώτημα ποιος καταστρέφει τη ζωή. Είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, οι πολιτικοί του διαχειριστές, οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι, οι τράπεζες, το κεφάλαιο. Καταστρέφουν τους ίδιους τους όρους ύπαρξης της εργατικής δύναμης με τους ενάμιση εκατομμύρια ανέργους, τους μισθούς πείνας, την ελαστική εργασία. Καταστρέφουν τη φύση και το περιβάλλον, για χρυσό, για ρυπογόνες χωματερές, μολύνοντας το νερό, πλήττοντας τους ίδιους τους όρους μιας πραγματικά ανθρώπινης ζωής. Καταστρέφουν την ίδια τη ζωή, στερώντας την ποιότητα στον ελεύθερο χρόνο, τις επιλογές για ποιοτικότερη ζωή, όπου ο ελεύθερος χρόνος θα είναι το πραγματικό κριτήριο ανάπτυξης του εργαζόμενου. Καταστρέφουν τις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας κάποιοι, όχι ανώνυμοι, ακόμα λιγότεροι από χτες, συνεχίζουν και συγκεντρώνουν τον ανθρώπινο πλούτο σε μια απίστευτη δυσαναλογία (το 10% του πληθυσμού κατέχει το 86% του παγκόσμιου ΑΕΠ) , εξαπλώνοντας απέραντη φτώχεια στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α., και ζώνες εξευτελισμού της ύπαρξης στην Άπω Ανατολή, όπου ανθρώπινες ψυχές θα πρέπει να ζήσουν με δύο δολάρια το μήνα. 

Γ.     Η αντιμετώπιση της κρίσης και των καταστροφικών συνεπειών της δεν μπορεί να προχωρήσει μόνο με τους αναγκαίους αγώνες αντίστασης που έτσι και αλλιώς γίνονται. Μέσα σε αυτούς τους αγώνες αναδύεται η ανάγκη για ένα σχέδιο ανασυγκρότησης κάθε πτυχής της ζωής και συνολικά της κοινωνίας. Και πρώτα- πρώτα η ανάγκη για ένα σχέδιο υπέρ των εργαζόμενων και εκμεταλλευομένων,  με τους ίδιους στο τιμόνι. Αυτή η τάση αναπνέει από τώρα μέσα στην ελληνική κοινωνία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες του Νότου, σε πείσμα του καπιταλισμού, των κυβερνητικών διαχειριστών του στην Ελλάδα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), των ίδιων των σχεδίων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Το  αυτοδιαχειριστικό πείραμα της ΒΙΟ.ΜΕ., οι απεργίες κόντρα στον αστικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, όπως ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων, η αντιφασιστική πάλη που ανάγκασε την κυβέρνηση να κάνει συλλήψεις χρυσαυγιτών, οι δεκάδες αυτοοργανωμένες συλλογικότητες κοινωνικής αλληλεγγύης όπως τα κοινωνικά ιατρεία σε όλη την Ελλάδα που λειτουργούν μακριά από μια φιλανθρωπική λογική  ή λογική ανάθεσης, οι επιτροπές αγώνα υπεράσπισης του περιβάλλοντος, όπως αυτές στη Χαλκιδική ή στα Μακρίσια, ο πεντάμηνος αγώνας στην Ε.Ρ.Τ., είναι για εμάς τα μικρά ποτάμια που από διαφορετικούς δρόμους τείνουν να ενωθούν και να διαμορφώσουν τον ορμητικό χείμαρρο, που  θα θέσει ως ζήτημα του παρόντος την ανάγκη και τη δυνατότητα, της πολιτικής εξουσίας των εργαζομένων και καταπιεσμένων, της συντριβής του αστικού κράτους και των θεσμών του. 

Δ.     Όπως σωστά επισημαίνεται στην ανακοίνωση της 8ης Σεπτέμβρη, συνολικά, όπου και αν παλεύουμε, τα αιτήματά μας θα πρέπει να είναι πολιτικά και να επιδιώκουμε την διάχυση τους σε ευρύτερα τμήματα των εργαζομένων και καταπιεσμένων. Τα αιτήματα μας πρέπει να συνδέουν την πάλη για τα άμεσα καυτά κοινωνικά προβλήματα με τη συνολική πάλη ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.  Να προετοιμάζουν με πραγματικούς όρους τη γενική πολιτική απεργία διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης.

Με πρόταγμά μας την ανάγκη ριζικής ανασυγκρότησης της κοινωνίας  υπερασπιζόμαστε τον αγώνα που δίνει η τάξη μας για την παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον, ενάντια στο φασισμό. Είμαστε παρόντες σε κάθε αγωνιστικό  μέτωπο που αναδύεται από τη σαπίλα του συστήματος του κέρδους. Υπερασπιζόμαστε την ανάγκη για λιγότερη και δημιουργικότερη εργασία, αμειβόμενη με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Υπερασπιζόμαστε την φύση, μακριά από τις αγοραίες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης. Οραματιζόμαστε μια νέα σχέση του ανθρώπου με το φυσικό του σώμα που έχει κακοποιηθεί από το καπιταλισμό. Αγωνιζόμαστε για την χρονική διεύρυνση και ποιοτική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου μας, με περισσότερη συλλογικότητα, για μια καλύτερη ζωή, μακριά από την  διαμεσολάβηση των Μ.Μ.Ε., των  εταιρειών και των  εμπόρων των ελπίδων μας και των εργατικών αναγκών.  Παλεύουμε οι παραγωγικές δυνάμεις  να ελευθερωθούν από το καπιταλιστικό κέρδος και να περάσουν μαζί με την  πολιτική εξουσία στα χέρια μας, στα χέρια  των εργατών και των καταπιεσμένων. 

Ε. Από αυτήν την άποψη, μπορούμε στην 2^η πανελλαδική εργατική συνέλευσή που προτείνουμε να γίνει στο Βόλο στις 14 & 15 Δεκέμβρη για να διαμορφώσουμε ένα πιο συγκεκριμένο πλάνο δράσης μας, τόσο στο εργατικό κίνημα, όσο και στο επίπεδο των επιτροπών αγώνα κατοίκων και όλων των μορφών αυτο-οργάνωσης που έχουν προκύψει ως προϊόν της κρίσης και της αντίστασης της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.

Γνώμη μας είναι, στη 2^η πανελλαδική εργατική συνάντηση να τεθούν με τη μορφή ορισμένων κρίσιμων θεματικών ενοτήτων τα παραπάνω ζητημάτα, να υπάρξει ο αναγκαίος χρόνος συζήτησης ώστε να μπορέσουμε να βγούμε όλοι μας ακόμα πιο δυνατοί για την επόμενη κρίσιμη περίοδο.   

Με συντροφικούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς,

Για την πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών 

Σπύρος Μανώλης

Γιάννης Χατζηγιάννης

Γιώργος Μπουγάτσος

Νίκος Πελεκούδας

Γρηγόρης Δαφνής

Κώστας Αβραμίδης

13 Νοέμβρη 2013