ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΚΥΑ – ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου η συνέλευση των Διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου αποφάσισε να συνεχίσει τον αγώνα για 13η εβδομάδα, ώστε να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος και να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για διάλυση του Πανεπιστημίου. Μόλις δύο μέρες πριν (την Τρίτη 26 Νοεμβρίου)  οι κυβερνητικοί υπαλληλίσκοι στο συνδικαλιστικό κίνημα, με επικεφαλής τον απεργοσπάστη Σακκάτο (καθαιρεμένο από την θέση του στο προεδρείο του Δ.Σ.  με απόφαση της συνέλευσης), με την στήριξη της συγκλήτου, του σκληρού διοικητικού μηχανισμού και την δημόσια υποστήριξη νεοναζί, φοβίζοντας τους εργαζόμενους κέρδισαν την συνέλευση καλλιεργώντας  αυταπάτες ότι θα κάνει πίσω η κυβέρνηση μέσα από τον «διάλογο».
Στην νέα συνέλευση των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, δύο μέρες μετά, την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου, και αφού χρεοκόπησε ο δήθεν «διάλογος» του Δ.Σ. με τον Αρβανιτόπουλο, ήρθε η απάντηση στους κυβερνητικούς εκβιασμούς με τη συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της συνέχισης της απεργίας. Η απόφαση της συνέλευσης  απαντούσε και σε όσους από την καθεστωτική αριστερά πανηγύρισαν για τον «διάλογο» και τις «υποχωρήσεις» του Αρβανιτόπουλου (Αυγή 27.11.2013) ή όπως το ΠΑΜΕ που από  την αρχή της κινητοποίησης έπαιξαν τον γνωστό ρόλο και από τον αγώνα των εκπαιδευτικών που συνίσταται σε αποκλιμάκωση του αγώνα …στο όνομα της λαϊκής οικογένειας.

Τα χαρακτηριστικά του αγώνα
Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ πήρε χαρακτηριστικά που αποτελούν τομή στο εργατικό κίνημα. Η λειτουργία της Απεργιακής Επιτροπής σε αντιπαράθεση των κυβερνητικών συνδικαλιστών, η διάρκειά της σε κόντρα της τρομοκρατίας της κυβέρνησης και των απειλών που εκτοξεύει ο Αρβανιτόπουλος, η κατάδειξη του γεγονότος πως τα πανεπιστήμια, και συνολικά η εκπαίδευση διατρέχεται από διαφορετικά συμφέροντα. Όπως και το ότι στον αγώνα αυτό δεν κρινόταν η και δεν κρίνεται το ζήτημα των πανεπιστημίων, αλλά ο αγώνας είναι αποτέλεσμα της συνολικής χρεοκοπίας αυτού του συστήματος, που εντός της καταρρέει η υγεία, η παιδεία και κάθε πλευρά της ζωής των εργαζομένων. Στην αδυναμία της να ανασχέσει αυτά τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αγώνα και να σπάσει την απεργία, εκφράζεται η αδυναμία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και ειδικότερα του κυβερνητικού συνδικαλισμού αυτή την περίοδο να δώσει λύσεις στο πρόβλημα της κυβέρνησης που αφορά στην επιβολή των απολύσεων στο δημόσιο.
Η ανακοίνωση του προεδρείου του Δ.Σ. (ΠΑΣΚΕ)  του Συλλόγου  Διοικητικού Προσωπικού Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών να καλέσει σε συνέλευση την Δευτέρα 2 Δεκέμβρη αντί την Τρίτη 3 Δεκέμβρη, που αποφασίστηκε στην συνέλευση της 28ης Νοεμβρίου, στοχεύει στο να δημιουργήσει σύγχυση νομιμοποίησης της απεργίας. Επιδιώκει να πάρει αποφάσεις με την παρουσία μέρους μόνο των εργαζόμενων. Είναι φανερό πως η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να επιβάλλει με κάθε μέσο την πολιτική της στους εργαζόμενους στο Πανεπιστήμιο, με την αρωγή του σκληρού κομματικού μηχανισμού που έχει αποδείξει επανειλημμένα τον απεργοσπαστισμό του.
Θα σπάσουν όμως για άλλη μια φορά τα μούτρα τους πάνω στην ενότητα των απεργών υπαλλήλων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και της αλληλεγγύης του εργατικού κινήματος.
Άλλωστε είναι χαρακτηριστικά αυτά που συνέβησαν στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ τις τελευταίες μέρες. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και η στάση του στην ΑΔΕΔΥ όλο αυτό το διάστημα, καταγγέλθηκε από όλους τους κλάδους που αγωνίζονταν (καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες, δημοτικοί αστυνομικοί κλπ) στο συνέδριο.
Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων κάνει καθαρό πως δεν υπάρχει προοπτική στους αγώνες αν δεν έρθουμε σε ρήξη με την κυβερνητική συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτό είναι το καθήκον των εργαζόμενων και του επαναστατικού ρεύματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα. Ο αριστερός ρεφορμισμός που υποκλίνεται στην δύναμη της αστικής τάξης ή στα συντηρητικά αντανακλαστικά (φανταστικά ή αληθινά) των λαϊκών τάξεων είναι αδύναμος απέναντί στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και αποτελεί το καλύτερο άλλοθι του.

Πολιτικός – οργανωτικός – προγραμματικός συντονισμός των εργαζόμενων
Τι είναι όμως αυτό που μετατρέπει ειρηνικούς εργαζόμενους σε αποφασισμένους απεργούς που απειλούν ακόμη και την ίδια την κυβέρνηση; Η αιτία βρίσκεται στην ίδια την κρίση που δεν αφήνει κανένα περιθώριο συμβιβασμού στις λαϊκές τάξεις και στα εργαζόμενα στρώματα. Ή κυβέρνηση δεν έχει περιθώριο να κάνει την παραμικρή υποχώρηση, ακόμη και σε μερικές διεκδικήσεις χωρίς να καταρρεύσει συνολικά η πολιτική της. Είναι απίθανο να παραιτηθεί ο υπουργός παιδείας χωρίς να καταρρεύσει η κυβέρνηση συνολικά.
Από την άλλη μεριά αν υποχωρήσουν οι εργαζόμενοι αυτό σημαίνει απόλυση. Γι αυτό η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν έχει κανένα περιθώριο ελέγχου των αγώνων πέρα από την ωμή προδοσία και τον απεργοσπαστισμό.
Δεν φτάνει όμως η απεργία διαρκείας ενός κλάδου, όσο ηρωική και αν είναι, αν δεν συντονιστεί πολιτικά – οργανωτικά - προγραμματικά με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Αν δεν προχωρήσει δηλαδή σε Γενική Πολιτική Απεργία βάζοντας το ζήτημα όχι της εξαίρεσης από τα μνημόνια με αναστολή της ΚΥΑ, αλλά την κατάργηση των μνημονίων και την πτώση της κυβέρνησης. Δεν μπορεί να λυθεί κανένα μερικό κλαδικό αίτημα που συνδέεται με την κρίση χρέους σήμερα αν δεν καταργηθεί το χρέος δεν δημευθεί η εκκλησιαστική περιουσία όπως και κάθε καταχραστή του δημόσιου χρήματος. Αν δεν εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Αν δεν μπει δηλαδή το συνολικό πολιτικό ζήτημα της εξουσίας των εργαζόμενων απέναντι στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Η συνέλευση που νίκησε την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και έδωσε πνοή στον αγώνα των διοικητικών του Πανεπιστημίου τσάκισε τα φτερά της δωσίλογης κυβέρνησης, των απαλλοτριοτών της ζωής μας. Το ασάλευτο για την κυβέρνηση και την ρεφορμιστική αριστερά δάσος του Μπέρναμ κινήθηκε. Είναι ώρα ο Μάκμπεθ της αστικής τάξης και οι πραιτωριανοί του να μας αδειάζουν την σκηνή.
Η σκηνή ανήκει σ αυτούς που σηκώνουν την σημαία της Γενικής Πολιτικής Απεργίας και της εξέγερσης για την εργατική εξουσία, για την αναδιοργάνωση της ζωής και της κοινωνίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους, απέναντι στην καπιταλιστική καταστροφή.

πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών
http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/